واقعیت مجازی چیست؟
واقعیت مجازی (VR)، استفاده از مدل‌سازی و شبیه‌سازی رایانه‌ای است. که فرد را قادر می‌سازد تا با یک محیط بصری مصنوعی سه بعدی، یا سایر محیط‌های حسی تعامل داشته باشد.
برنامه های کاربردی واقعیت مجازی، کاربر را در یک محیط کامپیوتری غوطه ور می کنند. که با استفاده از دستگاه ها واقعیت را شبیه سازی می کند. و اطلاعات را ارسال و دریافت می کند. مانند: عینک، هدست، دستکش یا لباس.
در یک فرمت VR معمولی، کاربری که کلاه ایمنی با صفحه نمایش استریوسکوپی به سر دارد، تصاویر متحرک یک محیط شبیه سازی شده را مشاهده می کند. که توسط حسگر ها، به او حس قرارگیری در آن محیط را می دهد. مثلاً با پوشیدن دستکش های مخصوص، مجهز به دستگاه های بازخورد نیرو که حس لامسه را ایجاد می کند، کاربر حتی می تواند اشیایی را که در محیط مجازی می بیند را برداشته و دستکاری کند.
اصطلاح واقعیت مجازی
اصطلاح واقعیت مجازی در سال 1987 توسط Jaron Lanier ابداع شد. دولت فدرال، به ویژه وزارت دفاع، بنیاد ملی علوم و سازمان ملی هوانوردی و فضایی (ناسا) نقش مهمی در این فن آوری داشت.
هنرمندان، مجریان و بازیگران، همواره به تکنیک‌هایی برای خلق جهان‌های تخیلی، نیاز دارند. در حال حاضر، سیستم‌های واقعیت مجازی استاندارد، از هدست‌ها یا محیط‌های چندگانه برای تولید تصاویر، صداها و سایر احساسات واقعی استفاده می‌کنند. که حضور فیزیکی کاربر را در یک محیط مجازی شبیه‌سازی می‌کنند.
فردی که از تجهیزات این فن آوری استفاده می کند قادر است به اطراف دنیای ساخته شده و مصنوعی نگاه کند. در آن حرکت کند و با آیتم های مجازی تعامل داشته باشد. این افکت معمولاً توسط هدست‌های واقعیت مجازی متشکل از یک نمایشگر روی سر با یک صفحه نمایش کوچک در مقابل فرد، ایجاد می‌شود.همچنین می‌تواند از طریق اتاق‌هایی با طراحی خاص و با چندین صفحه ی نمایش بزرگ، نیز ایجاد شود.
واقعیت مجازی معمولاً بازخورد شنیداری و تصویری دارد. همچنین ممکن است دیگر بازخورد های حسی را از طریق فناوری لمسی، نیز امکان پذیر کند.
شبیه سازی
یکی از روش هایی که با آن می توان واقعیت مجازی را تحقق بخشید، شبیه سازی است. برای مثال، شبیه‌سازهای رانندگی. این شبیه ساز، این تصور را در راننده ایجاد می کند که واقعاً با یک وسیله نقلیه ی واقعی رانندگی می‌کند.
در تولید مدل های واقع گرایانه، ثبت دقیق داده های سه بعدی به دست آمده ضروری است. معمولاً از دوربین برای مدل‌سازی اجسام کوچک در فاصله ی کوتاه استفاده می‌شود.
واقعیت مجازی مبتنی بر دسکتاپ
واقعیت مجازی مبتنی بر دسکتاپ شامل نمایش دنیای مجازی سه بعدی بر روی یک صفحه نمایش معمولی دسکتاپ است. مانند بازی‌های ویدیویی. که در آن از محرک‌های مختلف و سایر دستگاه‌های تعاملی استفاده می شود. تا کاربر احساس کند در یک دنیای مجازی است.
انتقاد رایج از این نوع قرارگیری در فضای مجازی این است که کاربر متوجه اتفاقات اطراف خود در واقعیت نمی شود. در واقع، توانایی کاربر برای دانستن آنچه در اطرافش می گذرد محدود می شود.
نمایشگرها و هدست هایی که روی سر قرار می گیرند (HMD) کاربر را به طور کامل در دنیای مجازی غوطه ور می کند. یک هدست معمولاً شامل دو نمایشگر کوچک OLED یا LCD با وضوح بالا است. که تصاویر مجزا برای هر چشم برای گرافیک استریوسکوپی ارائه می‌کند. که دنیای مجازی سه بعدی را ارائه می‌کند.
واقعیت افزوده
واقعیت افزوده (AR) نوعی از فناوری واقعیت مجازی است. که آنچه را که کاربر در محیط واقعی خود می بیند با محتوای دیجیتال تولید شده توسط نرم افزار کامپیوتری ترکیب می کند. تصاویر اضافی تولید شده توسط نرم افزار با صحنه ی مجازی، به نوعی ظاهر محیط واقعی را بهبود می بخشد.
سیستم‌های واقعیت افزوده، اطلاعات مجازی را بر روی یک دوربین به صورت زنده در یک هدست یا عینک هوشمند یا از طریق یک دستگاه تلفن همراه قرار می دهد. که به کاربر امکان مشاهده ی تصاویر سه‌بعدی را می‌دهد.
واقعیت ترکیبی (MR) ادغام دنیای واقعی و دنیای مجازی برای تولید محیط‌ها و تجسم‌های جدید است. که در آن اشیاء فیزیکی و دیجیتالی در کنار هم وجود دارند و در زمان واقعی با هم تعامل دارند.
فضای مجازی گاهی اوقات به عنوان یک واقعیت مجازی شبکه ای تعریف می شود.
واقعیت شبیه سازی شده یک واقعیت مجازی فرضی است که، حقیقی به نظر می رسد. و یک تجربه ی واقعی را برای کاربر، امکان پذیر می کند.