واقعیت افزوده یک فناوری تعاملی است که یک محیط فیزیکی با عناصر مجازی بر روی یکدیگر قرار می گیرند. این لایه ی مجازی بین محیط فیزیکی واقع شده است که عناصری را پیرامون دنیای واقعی افراد اضافه می‌کند. این عناصر بر اساس تولیدات کامپیوتری که از طریق دریافت و پردازش اطلاعات کاربر توسط سنسورهای ورودی مانند صدا، ویدئو، تصاویر گرافیکی یا داده‌های GPS می‌باشد ایجاد میشود. همچنین واقعیت افزوده تا حدودی شبیه به واقعیت مجازی است که توسط یک شبیه‌ساز، دنیای واقعی را کاملاً شبیه‌سازی می‌کند. در واقع وجه تمایز بین واقعیت مجازی و واقعیت افزوده این است که در واقعیت مجازی کلیهی عناصر درک شده توسط کاربر، ساخته شده توسط کامپیوتر هستند. اما در واقعیت افزوده بخشی از اطلاعاتی را که کاربر درک می‌کند، در دنیای واقعی وجود دارند و بخشی توسط کامپیوتر ساخته شده‌اند.ازجمله دستگاه هایی که این فناوری می تواند بر روی آن ها قرار گیرد شامل تلفن های هوشمند، تبلت ها، برخی نمایشگرهای خاص و پروژکتورها.
ریشه اصلی واقعیت افزوده را می توان در سال 1990 پیدا کرد جایی که فردی به نام Caudell Tom که در شرکت بوئینگ در پروژه سیستم های عصبی کار میکرد نرم افزاری را تولید کرد که جای صحیح کابل کشی هنگام ساخت هواپیماها را نشان می داد که این نرم افزار نیاز به راهنما و دستورالعمل های پیچیده را از بین برد.
برای استفاده از واقعیت افزوده چه چیزهایی لازم است؟
- دستگاهی مجهز به سی پی یو، دوربین، نمایشگر
- سیستم‌های میکرو الکترومکانیکی مثل سنسورهای ژیروسکوپ و جی‌پی‌اس
- اتصال به اینترنت
- برنامه‌های کاربردی یا نرم‌افزارهای AR
انواع مختلف واقعیت افزوده:
واقعیت افزوده همانند واقعیت مجازی یک وسیله و ابزار است و بسته به نوع استفاده و دید کاربران دسته بندی های مختلفی از آن صورت گرفته است. حال با توجه به دیدهای مختلف از واقعیت افزوده سه نوع دسته بندی که میان کاربران آن رایج تر است را در زیر مشاهده می کنیم:
چگونه از آن استفاده می کنیم:
1-واقعیت افزوده بر پایه ی نشانگر (Marker-based)
به این مدل مدل شناسایی تصویر نیز گفته میشود چون در این مدل برنامه های کاربردی واقعیت افزوده به علامت ها و به شئ هایی در محیط واقعی حساس هستند و دوربین و پردازشگر بیشترین کارکرد دارند. مثلا با استفاده از این نوع میتوانیم یک مجله را به عنوان یک نشانگر قرار داد و وقتی گوشی را به سمت آن مجله می گیریم، عکسهای آن مجله را در نمایشگر گوشی متحرک ببینیم و یا مثالی مانند
۲-واقعیت افزوده بدون نشانگر (Marker-less Augmented Reality)
به این مدل مدل موقعیت محور نیز می گویند. در این مدل نشانگری وجود ندارد و دستگاه علاوه بر به کارگیری دوربین، جی پی اس، قطب نما، شتاب سنج و اینگونه از سنسور ها را نیز به کار میگیرد و اطلاعات مورد نیاز را به دست آورده و پردازش می کند. از این مدل برای مسیریابی و بازیهایی مانند Pokemon Go و فروشگاه مبل و … استفاده میشود.
۳-واقعیت افزوده مبتنی بر نورافکنی(Projection Augmented Reality)
در این مدل پرژکتورها نقش مهمی دارند. اجسامی مجازی به وسیله‌ی این پرژکتورها بر روی اجسام واقعی تابیده میشوند، که این پرژکتور ها دارای سنسور و پردازنده هستند و میتوانند از محیط واقعی نیز حرکت های دست را تشخیص داده و اطلاعاتی رو دریافت کنند و بر روی جسم مجازی تولید شده،پردازشی انجام دهند. برای مثال میتوان به کیبوردهای مجازی که این روزها در بازار نیز یافت میشوند، اشاره کرد
۴- واقعیت افزوده بر پایه‌ی قرارگیری چیزی بر روی چیزی دیگر (Superimposition Based Augmented Reality)
این نوع یکی از مهمترین انواع این تکنولوژی است؛ درست جایی که شناخت اجسام نقشی مهم را ایفا می‌کند. در این مدل، تصویر افزوده شده‌ی مجازی، میتواند به طور کلی جایگزین تصویر حقیقی باشد و یا بخشی از آن باشد. برای مثال این مدل در زمینه پزشکی پرکاربرد است و یک پزشک بدین وسیله میتواند بیماران را به طور کامل معاینه کند و بهترین درمان را به آن‌ها ارائه دهد. این مدل کاربردی دیکر نیز در زمینه‌ی نظامی دارد و میتواند نگاهی چندگانه از هدف‌ها را بدون پیچیدگی‌ای به ما ارائه دهد. یا عاشقان تاریخ میتوانند به رازهای مخفی درون عکسهای قدیمی پی ببرند. و …